Always – [Ben A./Henry C.]

Title : Always

Paring : Ben Affleck/Henry Cavill

Note : โจทย์ benryweekly – week 20 “ความลับ”

_____________________

.

เฮนรี่ คาวิลล์เป็นนักเปียโนที่มีฝีมือคนหนึ่ง

 

 

ด้วยความเป็นคุณชายที่รูปร่างสูงหุ่นดี ใบหน้าหล่อเหลาและงดงามราวกับรูปปั้นกรีกโบราณ ดวงตาสีฟ้าสวยทรงเสน่ห์น้ำเสียงอันทุ้มไพเราะ บวกกับความสามารถในการเล่นเปียโนในระดับยอดเยี่ยม ทำให้เฮนรี่มีคนแวะเวียนเข้ามาในชีวิตมากหน้าหลายตา ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย ซึ่งส่วนใหญ่ค่อนข้างมีฐานะร่ำรวยและมีชื่อเสียงพอๆกับเฮนรี่

 

 

แต่ชายหนุ่มหาได้สนใจไม่…

 

 

เขากลับไปตกหลุมรักผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง

 

 

เบน แอฟเฟล็ค พ่อบ้านประจำตระกูลคาวิลล์ที่ทำงานอยู่มานานเกือบยี่สิบปี

 

 

เท่าที่จำความได้ เฮนรี่ก็เห็นเบนมาตั้งแต่เด็กแล้ว เบนอายุห่างกับเขาประมาณสิบห้าปี เพราะตอนนี้เขาอายุยี่สิบห้า เบนก็สี่สิบพอดี…เจ้าตัวเปรียบเสมือนพี่เลี้ยงหรือพ่อคนที่สองที่คอยดูแลเขากับพี่น้องมาตลอด

 

 

เบนเป็นคนใจดี มีอารมณ์ขัน ขี้เล่น และทำงานทุกอย่างเก่งมากๆ ซึ่งคุณสมบัติเหล่านี้ทำให้เฮนรี่ตกหลุมรักได้ไม่ยาก และก็เพราะเบนนี่ล่ะ ที่เป็นแรงบันดาลใจให้เฮนรี่เลือกเรียนต่อด้านดนตรีและเลือกที่จะเรียนเปียโน

 

 

เพราะเบนเคยบอกว่าชอบเสียงเปียโนมากที่สุด

 

 

“วันนี้ตั้งใจจะเล่นเพลงอะไรล่ะครับคุณหนู?” เบนเอ่ยถามขึ้นในช่วงเย็นวันหนึ่งหลังมื้ออาหารเสร็จสิ้นลง เฮนรี่เดินกลับขึ้นมาที่ห้องเพื่อเล่นเปียโนเป็นการย่อยอาหารไปพลางๆ โดยเรียกเบนให้มาฟังด้วย…ก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว เบนวิจารณ์ดนตรีเก่ง ไม่ฟังแล้วขัดใจแม้จะเป็นข้อตำหนิ ทำให้เฮนรี่ชอบมากๆและก็มีความพอใจที่จะเล่นเปียโนต่อไปเรื่อยๆ

 

 

“ไม่เอา ไม่เรียกคุณหนูสิเบน เรียกเฮนรี่เฉยๆก็ได้น่า” ชายหนุ่มงอแงจนคนฟังหัวเราะเบาๆ “โอเคๆ ไม่เรียกคุณหนูก็ได้…ตกลงจะเล่นเพลงอะไรให้ฟังล่ะเฮนรี่?”

 

 

“อืม…อยากเล่น Canon In D” คุณชายตอบยิ้มๆ เบนเลิกคิ้วมองเมื่อได้ยินคำตอบ

 

 

“หืม? เมื่อวานก็เพลงนี้ วันนี้ก็เพลงนี้อีกเหรอเฮนรี่?”

 

 

“ก็ผมชอบเพลงนี้นี่นา มันเป็นเพลงที่โคตรจะเพราะและเหมาะกับงานแต่งงานมากๆเลยนะ” เฮนรี่ง้องแง้ง เขาชอบเพลงๆนี้เป็นพิเศษ…รู้ไหม? บางทีเขาก็เคยจินตนาการถึงงานแต่งระหว่างตัวเองกับเบนตอนที่เล่นเพลงนี้ด้วยล่ะ เพ้อฝันโคตรๆ…แต่ถ้ามันเป็นจริงก็ดีนะเออ

 

 

“โอเค เพลงนี้ก็เพลงนี้ เมื่อวานคุณเล่นคร่อมจังหวะไปนิดหน่อยตรงท่อนฮุค วันนี้ลองใหม่นะครับ” เบนเอ่ยยิ้มๆ เฮนรี่ก็ยิ้มตามแล้วพยักหน้ารัวๆก่อนจะหันกลับมาทางแกรนด์เปียโนสีดำหรูหราของตน ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกๆรอบหนึ่งแล้วค่อยๆพรมนิ้วเป็นจังหวะลงบนแป้นเปียโน

 

 

ท่วงทำนองเพลงดำเนินไปอย่างนุ่มนวลและอ่อนหวานด้วยความไพเราะของบทเพลงที่โยฮันน์ พาเคเบลได้ฝากเอาไว้และฝีมือการเล่นของเฮนรี่

 

 

ก็ทำได้แค่นี้…

 

 

เฮนรี่รักเบน…แต่ก็แสดงออกอะไรมากกว่านี้ไม่ได้นอกจากการส่งความรู้สึกของตนผ่านบทเพลงแต่ละเพลงที่เขาตั้งใจบรรเลงให้เบนฟัง…เฮนรี่ไม่กล้าเปิดเผยความในใจกับเบน เฮนรี่กลัวเบนจะรังเกียจและตีตัวออกห่าง นอกจากนั้นอาจจะกลายเป็นเรื่องซุบซิบสำหรับคนอื่นไปได้ นั่นอาจทำให้ตระกูลคาวิลล์เป็นที่นินทา เขาเสียหาย และแน่นอนว่าเบนอาจจะโดนลูกหลงด้วย

 

 

ความรักของเฮนรี่จึงกลายเป็น ‘ความลับ’ เสมอมา

 

 

 

 

วันเวลาผ่านไป เช้าวันหนึ่ง เฮนรี่ตื่นขึ้นมาและเดินลงมาที่ห้องอาหาร…มองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่พบพ่อบ้านประจำตระกูลซึ่งปกติจะรอเสิร์ฟอาหารให้เขากับครอบครัว

 

 

“เบนไปไหนเหรอครับ?” ชายหนุ่มเอ่ยถาม คนที่ตอบคือชาร์ลี น้องชายคนเล็กของเฮนรี่

 

 

“เขาไม่ได้บอกพี่เหรอ? เห็นว่าขอลาไปทำธุระที่บ้านประมาณอาทิตย์นึงน่ะ แต่ไม่ได้บอกว่าธุระอะไร บอกแค่ว่าเป็นเรื่องดี” เฮนรี่ได้ฟังก็ขมวดคิ้วหน้ายุ่งๆ แต่ในใจน่ะห่อเหี่ยวไปเกือบครึ่ง นี่จะไม่ได้เจอเบนไปอีกอาทิตย์เลยเหรอ?

 

 

“ถ้านายอยากให้คนไปช่วยวิจารณ์เพลง เดี๋ยวฉันช่วยก็ได้นะ” ไซมอน พี่ชายคนที่สามของเฮนรี่เอ่ยอาสา คนเป็นน้องรีบส่ายหน้าวืดๆทันที “ไม่เอาอ่ะ พี่ไซมอนชอบแอบหลับตอนผมเล่น แบบนี้จะวิจารณ์รู้เรื่องได้ยังไง”

 

 

ไซมอนสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหัวเราะแหะๆพลางขอโทษน้องชาย เฮนรี่ทรุดตัวลงนั่งกินมื้อเช้าด้วยอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก….หลังจากนั้นเฮนรี่ก็แทบจะนับวันให้ครบอาทิตย์หนึ่งที่เบนลาไว้ ช่วงนี้ชายหนุ่มไม่ค่อยได้เล่นเปียโน ไม่ยอมรับงานที่มีคนขอมา หรือถ้าเล่นก็จะสีหน้าดูไม่มีชีวิตชีวาเลย บรรดาพ่อแม่พี่น้องของเฮนรี่ต่างพากันเข้าใจว่าเฮนรี่คงเหงาที่เบนไม่อยู่ เพราะเจ้าตัวน่ะติดพ่อบ้านแจเสียยิ่งกว่าอะไร

 

 

โดยที่ไม่รู้ว่าความเหงานั้นมันลึกซึ้งมากกว่าที่พวกเขาคิดไว้มากมายนัก

 

 

ไม่ได้เห็นหน้าคนที่ตัวเองรักหลายวัน มันจะไปมีความสุขได้ยังไงล่ะ

 

 

และแล้วเบนก็กลับมาในวันที่เจ็ดพร้อมกับข่าวดีที่เจ้าตัวเกริ่นไว้เมื่ออาทิตย์ก่อน

 

 

“ว้าว เบน! นี่คุณกำลังจะแต่งงานเหรอ!?” เหล่าคุณชายคาวิลล์อุทานด้วยความรู้สึกเซอร์ไพรส์สุดๆ

 

 

“ครับ …ผมกำลังจะแต่งงาน อีกสองอาทิตย์นี้ล่ะครับ” พ่อบ้านเอ่ยด้วยท่าทางเขินเล็กน้อย ฝ่ายคุณและคุณนายคาวิลล์ก็หัวเราะ คุณคาวิลล์เอื้อมมือตบบ่าเบนเบาๆ

 

 

“ดีแล้วๆ จะได้เป็นฝั่งเป็นฝากับเขาสักที ก็รอลุ้นกันแทบแย่ว่าสี่สิบแล้วจะมีใครบ้างหรือยัง โผล่มาอีกทีประกาศแต่งงานแล้ว ร้ายเหมือนกันนะเราน่ะ”

 

 

“เอาเวลาไปหาแฟนตอนไหนเนี่ยเบน มีพวกผมเกาะเป็นลูกลิงอยู่ตลอดเวลาไม่ใช่เหรอเนี่ย” ชาร์ลีถามแบบสงสัยมาก เบนหัวเราะ “เพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนน่ะครับคุณชาร์ลี…อ้อ ผมคิดไว้ว่าจะเชิญคุณกับคุณนายไปร่วมงานด้วยนะครับ แล้วก็คุณชายด้วย เรียนเชิญนะครับ”

 

 

ครอบครัวคาวิลล์ตอบรับอย่างยินดีแล้วชวนพ่อบ้านคุยเรื่องการจัดงานแต่งสารพัด

 

 

เฮนรี่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วย

 

 

เขาขอปลีกตัวออกมาตั้งแต่ตอนที่เบนประกาศว่าจะแต่งงานแล้วโดยอ้างว่าจะไปหาอะไรกินในครัว ซึ่งชายหนุ่มก็มาที่ห้องครัวจริงๆ…แต่ไม่ได้มาทำตามที่บอกไว้

 

 

เหมือนฟ้าผ่าลงกลางความรู้สึก ก่อนจะตามมาด้วยค้อนที่ทุบย้ำๆซ้ำๆตรงหัวใจจนรู้สึกเจ็บปวดไปหมด

 

 

เบนกำลังจะแต่งงาน….คนที่เขารักกำลังจะแต่งงาน

 

 

เฮนรี่เงยหน้าขึ้นเพื่อกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา งับริมฝีปากล่างของตนเพื่อกันไม่ให้สะอื้น…ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา แค่แอบรักแค่นี้ก็ทรมานพอแล้ว ยิ่งตอนนี้มารู้ว่าเขาคนนั้นกำลังจะมีครอบครัวของตนเอง และมีความเป็นไปได้ว่าจะต้องออกจากบ้านหลังนี้ไปด้วย…ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บจนอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ

 

 

“เฮนรี่” เสียงของเบนดังขึ้น เฮนรี่จึงรีบเปิดตู้เย็นแล้วสุ่มหยิบของออกมาอย่างรวดเร็ว มือเปิดกล่องหยิบเอแคลร์ขึ้นมาเคี้ยวตุ้ยๆ ทำเหมือนไม่รู้สึกเศร้าอะไร

 

 

“อั๊บ?(ครับ?)”

 

 

เบนเห็นภาพตรงหน้าแล้วอดขำไม่ได้ “เคี้ยวให้เสร็จก่อนค่อยพูดก็ได้เฮนรี่” ชายหนุ่มรีบเคี้ยวรีบกลืนทันที “กลืนแล้ว มีอะไรหรือเปล่าครับเบน?” เฮนรี่เอ่ยถามโดยพยายามบังคับไม่ให้เสียงตัวเองสั่น

 

 

“คือว่า…..” หนุ่มใหญ่เว้นช่วงไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบาง “ผมอยากให้คุณไปเป็นนักดนตรีในงานแต่งผมน่ะครับ ไปเล่นเปียโนเพราะๆให้ทุกคนฟัง”

 

 

ใบหน้าสวยฝืนยิ้มแย้มประหนึ่งรู้สึกยินดี “ว้าว เป็นเกียรติเลยครับ ผมไม่คิดค่าจ้างเลยด้วยเอ้า จะเล่นให้สุดฝีมือเลยครับ” ได้ฟังดังนั้นพ่อบ้านก็ยิ้มกว้างแล้วเดินเข้ามาสวมกอดคุณชายของตนแน่น

 

 

“ขอบคุณนะเฮนรี่ เรื่องดนตรีน่ะผมนึกถึงคุณเป็นคนแรกเลย…ผมชอบเสียงเปียโนมาก และชอบมากกว่าถ้าคุณเป็นคนเล่นมัน ไปโชว์ฝีมือกันนะครับ” เฮนรี่แสร้งหัวเราะแล้วกอดตอบร่างสูงใหญ่เช่นกัน “ขอบคุณที่นึกถึงผมนะ แล้วก็…ยินดีด้วยอีกครั้งนะเบน ขอให้มีความสุขกับชีวิตคู่ที่กำลังจะมาถึงมากๆนะ”

 

 

เอ่ยคำยินดี แต่ในใจนั้นช่างปวดร้าวเหลือเกิน…

 

 

 

ในที่สุดวันแต่งงานของเบนก็มาถึง ครอบครัวคาวิลล์ก็เดินทางไปยังบ้านของเบนซึ่งเป็นสถานที่จัดงานแต่งงาน

 

 

เฮนรี่ในสูททักซิโด้ยืนมองคู่บ่าวสาวในงานอย่างเงียบงัน…วันนี้เบนใส่สูทดำติดดอกไม้ช่อเล็กๆดูเรียบหรู ทรงผมถูกจัดอย่างเรียบร้อย ดูหล่อเหลาชวนมองเป็นอย่างยิ่ง ในขณะที่เจ้าสาวก็สวยสะพรั่งในชุดสีขาวบริสุทธิ์ยาวกรอมเท้า ช่อดอกไม้หลากสีในมือยังงดงามไม่เท่าหญิงสาวผู้ที่กำลังถือมันอยู่

 

 

คำกล่าวของบาทหลวงและคู่บ่าวสาวจบลงด้วยการที่เจ้าบ่าวสวมแหวนให้เจ้าสาว ก่อนที่ทั้งคู่จะบรรจงจุมพิตกัน ท่ามกลางความยินดีของแขกเหรื่อที่มาร่วมงาน…หลังจากนั้นก็ได้เวลางานเลี้ยงสังสรรค์ เหล่านักดนตรีพากันบรรเลงเพลงอย่างไพเราะเพื่อผ่อนคลายและสร้างความสุขให้กับทุกคนในงาน

 

 

จนกระทั่งถึงตาของเฮนรี่ ร่างสมส่วนลุกขึ้นยืน ค้อมศีรษะให้กับแขกในงาน จังหวะสุดท้ายที่เงยหน้าขึ้นมา เฮนรี่ก็มองไปยังคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในคืนนี้….เบนที่กำลังจับมือกับภรรยา…ส่งยิ้มมาให้เป็นกำลังใจ นักเปียโนหนุ่มยิ้มนิดๆแล้วเดินไปนั่งที่เปียโน ก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลง…ซึ่งเพลงที่เขาเลือกคือ Canon In D …เพลงที่เขาชอบที่สุด เพลงที่เขามักจะบรรเลงเพื่อแสดงความรักที่มีให้กับเบน หากแต่วันนี้มีจุดประสงค์เพื่อแสดงความยินดี…ให้กับความรักของเบนกับเจ้าสาวแสนสวย

 

 

ทุกจังหวะที่นิ้วกดลงบนแป้นเปียโน ราวกับหัวใจค่อยๆปริร้าวและร่วงหล่นเป็นชิ้นส่วน

 

 

และตัวโน้ตสุดท้ายจบลง พร้อมๆกับหัวใจของเฮนรี่ที่แตกสลาย

 

 

เสียงปรบมือก็ดังไปทั่วงาน นักเปียโนยิ้มกว้าง ลุกขึ้นค้อมศีรษะอีกครั้งเป็นการขอบคุณ แล้วจึงขอปลีกตัวออกมา อ้างว่าจะไปเข้าห้องน้ำ…เมื่อเดินมาถึง เฮนรี่ก็เดินเข้าห้องน้ำปิดประตู จากนั้นก็ยืนพิงกำแพงร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างหนัก

 

 

และแล้วเขาก็เสียคนรักของตัวเองไป คนรักที่ทำได้แค่แอบรัก คนรักที่ไม่เคยเป็นคนรักของเขามาตั้งแต่แรก

 

 

แต่ยังไงก็เถอะ…ต่อให้คุณแต่งงาน ผมก็ยังรักคุณเสมอนะเบน…

 

 

ความรักของผมที่มีต่อคุณจะยังคงอยู่ และจะเป็นความลับในใจผมไปตลอดกาล

 

 

มีความสุขมากๆนะครับ เบนที่รักของผม

 

 

 

 

END

_____________________

เป็นวีคที่ปั่นเร็วที่สุด 555 แว้บมาส่งงานก่อนจะไปเผชิญกับความจริง/ชีทสอบที่ยังอ่านไม่จบ แงงงง #แต่ว่างแต่งฟิคนะ– #มีความล้มเหลวทางการศึกษาถถถ5555

ปกติไม่ถนัดงานหน่วงนะคะ แต่อยากลองแต่งแนวนี้บ้าง…หน่วงใจดี/มีความมาโซ

 

ติชมได้ตามสะดวกเลยค่ะ เลิฟ ❤