Coffee To You – [Bruce W./Clark K.]

Title       : Coffee To You

Pairing  : Bruce Wayne / Clark Kent

Note      :  โจทย์ benryweekly – week 12 “Drink”

__________________________________________

 

 

ว่ากันว่าร้านกาแฟเป็นสถานที่สำหรับทำอะไรได้หลายอย่าง

 

 

ไม่ว่าจะเป็นที่ให้นั่งดื่มเครื่องดื่ม ให้พักผ่อนหย่อนใจ นัดกันเพื่อพบปะพูดคุย มีเดทแรก หรือบอกเลิก ไม่ก็เป็นออฟฟิศไว้นั่งทำงาน

 

 

นอกจากนี้แล้ว…ร้านกาแฟก็สามารถเป็น ‘ที่พบรัก’ ของใครหลายๆคนด้วย

 

.

.

.

.

บรูซ เวย์น พบว่าตัวเองกำลังมีความรัก

 

 

ฟังดูเหลือเชื่อสำหรับบุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นมหาเศรษฐีเพลย์บอยแห่งเมืองก็อตแธม…แต่นั่นล่ะ ตอนนี้มันก็เป็นไปแล้ว

 

 

เขายืนยันความรู้สึกนี้ที่เกิดขึ้นได้ในวันที่ห้าหลังจากวันที่ได้พบใครคนหนึ่ง ขณะที่เขากำลังนั่งรถที่แล่นไปบนถนนในเมืองเมโทรโพลิส มองวิวยามเย็นด้านนอกรถไปเรื่อยๆ

 

 

…ชายหนุ่มใบหน้าสวย ผมสีดำ สวมแว่นตาที่กำลังนั่งจิบกาแฟสลับกับนั่งเหม่ออยู่ในร้านแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ริมถนน…

 

 

ตั้งแต่วันนั้นภาพของชายหนุ่มคนดังกล่าวก็ยังติดตามาตลอด บรูซมักจะนึกถึงอยู่เสมอแม้กระทั่งในเวลาที่ออกปฏิบัติการในก็อตแธมยามค่ำคืน นอกจากนั้นเขายังลงทุนไปเมโทรโพลิสเพื่อจะได้นั่งรถกลับก็อตแธมโดยผ่านร้านนั้น ในเวลาเดียวกับที่พบชายหนุ่ม เผื่อว่าจะได้เห็นอีก…และเขาก็สมหวัง

 

 

ในที่สุด เมื่อเข้าวันที่หก บรูซจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านแห่งนั้น ภายในร้านตกแต่งเป็นสไตล์คันทรี ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในชนบทอันอบอุ่นใจกลางเมืองใหญ่

 

 

คนคนนั้นยังไม่มา…และที่นั่งประจำยังคงว่างเปล่าไม่มีใครมาจับจอง

 

 

บรูซเลือกนั่งเก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งหากมองตรงจากมุมนี้แล้วจะสามารถเห็นอีกฝ่ายได้เลย แล้วเขาก็สั่งคาปูชิโน่ถ้วยหนึ่งมาดื่มรอ ไม่นานนักประตูร้านก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของคนที่เขาคิดถึงก้าวเข้ามาแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำ บรูซพยายามอ่านริมฝีปากที่กำลังเอ่ยกับพนักงานจนรู้ว่าชายหนุ่มสั่งคาเฟ่ มอคค่า

 

 

เศรษฐีหนุ่มใหญ่นั่งมองชายหนุ่ม ..ยามที่มือเล็กจับหูถ้วยกาแฟ ยกขึ้นจิบแล้ววางลงพร้อมกับยิ้มนิดๆให้ตัวเอง ไม่ก็มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าที่ดูน่ารักมากในความคิดเขา …แค่นี้ทำให้บรูซมองแล้วรู้สึกมีความสุขแล้ว

 

 

เวลาผ่านไป ชายหนุ่มคนดังกล่าวก็วางเงินลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้น มือกระชับสายกระเป๋าสะพายข้างกับโค้ทยาวของตนก่อนจะเดินออกไปจากร้านไป บรูซก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วจดจำเวลาที่อีกฝ่ายออกจากร้านเอาไว้

 

 

จะได้มาเจอกันอีก…

 

 

จากนั้นบรูซก็มาที่เมโทรโพลิสอยู่บ่อยครั้ง โชคดีที่สำนักงานในเครือของเวย์น เอ็นเตอร์ไพรส์มีสาขาอยู่ที่นี่ เขาในฐานะซีอีโอจึงสามารถหาเรื่องเดินทางมาทำธุระหรือประชุมอะไรก็แล้วแต่โดยไม่เป็นที่ผิดสังเกตของใครๆ รวมไปถึงพ่อบ้านของเขาด้วย

 

 

“คุณตามสตอล์กเขายิ่งกว่าแบทแมนสะกดรอยผู้ร้ายอีกนะครับคุณเวย์น”

 

 

แต่สุดท้ายอัลเฟรดก็รู้อยู่ดีทั้งที่บรูซไม่เคยปริปากเล่าอะไรออกไปให้ฟังเลย…ก็แน่ล่ะ พ่อบ้านพ่วงตำแหน่งผู้ช่วยของแบทแมนน่ะไม่ธรรมดาอยู่แล้ว…จริงๆที่อัลเฟรดบอกว่าเขาเป็นเหมือนสตอล์กเกอร์ก็ออกจะเวอร์ไปหน่อย ก็แค่ไปนั่งมองในร้านกาแฟทุกเย็นแค่นั้นเอง

 

 

เย็นวันนี้บรูซก็มาที่ร้านนี้เหมือนเคย แต่คราวนี้ไม่ใช่แค่สั่งคาปูชิโน่มาดื่มรอ มหาเศรษฐีเรียกพนักงานคนหนึ่งมาหาแล้วเอ่ยว่า “ผมอยากให้คุณช่วยเสิร์ฟกาแฟที่โต๊ะว่างนั้นหน่อย…” เว้นช่วงเล็กน้อยเพื่อชี้นิ้วไปที่โต๊ะประกอบการพูด “ขอเป็นคาเฟ่ มอคค่า…แล้วก็แนบโน้ตนี้ไปด้วย” บรูซเปิดกระเป๋าเอกสารของตนเองแล้วหยิบโน้ตแผ่นเล็กๆออกมาเขียนอะไรบางอย่างลงไปก่อนจะส่งให้ พนักงานคนนั้นรับโน้ตมา ค้อมหัวเล็กน้อยแล้วผละออกไป

.

.

.

.

คลาร์ก เคนท์รู้สึกแปลกใจเมื่อพบว่าที่ประจำของเขามีถ้วยกาแฟวางอยู่บนโต๊ะแล้ว

 

 

ตอนแรกเขาคิดว่ามีคนมานั่งก่อนด้วยซ้ำ แต่มองไปไม่เห็นกระเป๋าหรือของที่วางจับจองที่อะไรจึงตัดสินใจเดินไปนั่ง แล้วเรียกพนักงานในร้านมาถามไถ่

 

 

“เอ่อ…กาแฟถ้วยนี้ของใครเหรอครับ?”

 

 

“กาแฟของคุณครับ มีคนสั่งมาให้” คนฟังขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย “งั้นพอจะทราบไหมครับว่าใครสั่งให้ผม?” พนักงานหนุ่มผายมือเล็กน้อยไปทางโต๊ะด้านหน้าเขาที่ห่างออกไปประมาณสามสี่โต๊ะจนเห็นชายคนหนึ่งในสูทสีกรมท่าดูประณีตมีระดับกำลังยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบพลางมองออกไปนอกร้าน ริ้วรอยบนใบหน้าหล่อเหลาและเส้นผมบ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวมีอายุพอสมควร คลาร์กรู้สึกคุ้นหน้ามาก…เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ก็นึกไม่ออก

 

นักข่าวหนุ่มกล่าวขอบคุณพนักงานก่อนจะหันกลับมาสนใจกาแฟบนโต๊ะ…กลิ่นของคาเฟ่ มอคค่าลอยอบอวลอยู่ตรงหน้า

 

 

แต่ที่น่าสนใจกว่าคือโน้ตแผ่นเล็กๆที่ถูกวางทับอยู่ คลาร์กหยิบมันขึ้นมาอ่าน

 

 

‘คาเฟ่ มอคค่าที่คุณชอบ…’

 

 

ดวงตาสีฟ้าคู่สวยเงยขึ้นมองและสบกับดวงตาอีกฝ่ายที่มองมาพอดี

 

 

ความอุ่นวาบที่แล่นเข้ามาทำให้ชายหนุ่มเสมองไปทางอื่นอย่างรวดเร็วพลางยกกาแฟขึ้นจิบ ถึงแม้จะนั่งอยู่ห่างกันแต่คลาร์กก็รู้สึกได้ว่าแววตาของอีกฝ่ายดูมีอะไรบางอย่างซึ่งทำให้เขารู้สึกหน้าร้อนอย่างบอกไม่ถูก

 

 

รู้ได้ยังไงนะว่าชอบมอคค่า…?

 

 

นักข่าวหนุ่มเงยหน้ามองอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังมองมา ริมฝีปากได้รูปจึงคลี่ยิ้มพร้อมกับค้อมศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณสำหรับเมนูวันนี้ ซึ่งผู้ชายคนนั้นก็ขยับยิ้มมุมปาก

 

 

สาบานได้ว่านี่เป็นการยิ้มมุมปากที่ทำลายล้างจิตใจของคลาร์กมากที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา

 

 

พระเจ้า…นี่แค่ยิ้มมุมปากยังหล่อขนาดนี้ แล้วถ้ายิ้มมากกว่านี้จะหล่อขนาดไหน

 

 

คลาร์กนั่งไปเรื่อยๆจนกระทั่งกาแฟหมดถ้วย เป็นเวลาเดียวกับทุกวันที่เขาจะกลับอพาร์ทเมนต์พอดี ร่างสมส่วนจึงวางเงินบนโต๊ะแล้วลุกเดินออกไป…โดยก่อนหน้าก็หันไปยิ้มอีกครั้งหนึ่งให้คนใจดีที่สั่งกาแฟให้เขา

 

 

หลังจากกลับมาถึงอพาร์ทเมนต์ คลาร์กก็ยังคิดถึงรอยยิ้มหล่อเหลานั้น คลาร์กเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวทุกครั้งเวลานึกถึงชายใจดีขณะที่ทำนั่นทำนี่อยู่ในห้องจนเพื่อนนักข่าวสาวคนเก่งทักอย่างผิดสังเกตขณะที่กำลังวิดีโอคอลกันอยู่

 

 

“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะ ไปเจออะไรดีๆมาหรือไง หรือไปปิ๊งใครเข้า?”

 

 

“ไม่ใช่สักหน่อยโลอิส…” คลาร์กปฏิเสธทั้งที่เจ้าตัวยังอมยิ้มอยู่ …โกหกไม่เก่งเลยพ่อหนุ่มบ้านไร่…หญิงสาวคิดในใจแบบขำๆ “จะว่าไปตอนทำงานก็ไม่เห็นนายอารมณ์ดีขนาดนี้นี่นา นั่นแน่….ต้องมีอะไรเกิดขึ้นที่ร้านกาแฟแน่ๆเลย” โลอิสทำเสียงล้อเลียน เธอรู้ว่าคลาร์กมักจะแวะร้านกาแฟช่วงเย็นหลังเลิกงานเป็นประจำอยู่แล้ว

 

 

“พอเลยโลอิส พูดอะไรไม่รู้เรื่องไปกันใหญ่แล้วนะ” คลาร์กโบกมือปัดๆทำหน้าไม่ชอบใจเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินจากการถูกแซว แน่นอนว่ามันไม่มิดเลยล่ะ…โลอิสหัวเราะเบาๆก่อนจะเลิกแกล้งคลาร์กแล้วเปลี่ยนไปคุยเรื่องงานแทน

 

วันต่อมา คลาร์กได้รับมอบหมายให้ไปทำข่าวอาชญากรรมที่เกิดขึ้นในเมืองตั้งแต่หัววัน เหตุการณ์ทุกอย่างคลี่คลายด้วยดี ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเพิ่มเพราะมีซูเปอร์แมนมาช่วยเหลือ…ก็คลาร์กนั่นแหละ…

 

 

ด้วยเหตุนี้หลังทำงานเสร็จเขาจึงตัดสินใจไม่แวะกลับไปที่เดลี่ แพลเน็ต แต่เลือกที่จะมานั่งที่ร้านกาแฟร้านประจำของตัวเองแทน ทันทีที่เดินเข้ามา สายตาก็เผลอเหลือบมองที่นั่งตรงนั้นโดยอัตโนมัติ

 

 

คนคนนั้นยังไม่มา…และที่นั่งยังคงว่างเปล่าไม่มีใครมาจับจอง

 

 

ด้วยความสามารถในการรับรู้เหนือมนุษย์ทำให้เมื่อวานคลาร์กจำกลิ่นกาแฟที่ชายคนนั้นดื่มได้ว่าเป็นคาปูชิโน่ เขาจึเรียกหนักงานคนเดิมมาแล้วสั่งเมนูบ้าง “ขอคาเฟ่ มอคค่าที่นึง…แล้วก็คาปูชิโน่ร้อนให้โต๊ะนั้นด้วยครับ อ้อ เดี๋ยวรบกวนแนบโน้ตนี้ไปด้วยนะครับ” นิ้วเรียวชี้ไปที่โต๊ะตัวดังกล่าวก่อนจะหยิบโน้ตแผ่นเล็กขึ้นมาแล้วเขียนลงไป จากนั้นจึงส่งให้พนักงานร้าน

.

.

.

.

บรูซเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความฉงนเมื่อเห็นว่าโต๊ะที่เขาชอบนั่งมีถ้วยกาแฟวางอยู่บนโต๊ะแล้ว

 

 

แต่แล้วความสงสัยนั้นก็หายไปทันทีที่เขานั่งลงและเห็นโน้ตแผ่นเล็กๆสอดอยู่ใต้จานรองถ้วยกาแฟ บนกระดาษถูกเขียนด้วยลายมือหวัดเล็กน้อยแต่ดูน่ารัก

 

 

‘คาปูชิโน่ที่คุณชอบ…ขอบคุณสำหรับมอคค่าเมื่อวานครับ  :)’

 

 

เศรษฐีหนุ่มใหญ่อดอมยิ้มบางๆไม่ได้ยามที่มองอีโมติคอนที่อยู่ท้ายสุด เขาใส่โน้ตลงในกระเป๋าเสื้อโค้ทแล้วเงยหน้ามองชายหนุ่มเจ้าของลายมือน่ารักนี้…ดวงตาสีฟ้ากำลังมองมาอยู่พอดี รอยยิ้มเขินๆประดับบนใบหน้าสวย บรูซยิ้มมุมปากพลางผงกหัวเล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณแล้วจึงยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม กลิ่นคาปูชิโน่ทำให้บรูซรู้สึกสงบ แต่ลึกๆกลับตื่นเต้นดีใจเมื่อรู้อยู่ว่าใครเป็นคนสั่งกาแฟให้ ….เวลาผ่านไป หนุ่มใหญ่ก้มมองนาฬิกาข้อมือ….ถึงเวลาที่ชายหนุ่มน่ารักคนนั้นจะกลับแล้ว

 

 

เสียงดันเก้าอี้ดังขึ้นเรียกให้บรูซเงยหน้ามอง ชายคนนั้นวางเงินเรียบร้อยแล้วและกำลังจะออกจากร้าน ในตอนนั้นเขาก็เห็นว่าอีกฝ่ายมองมาที่ตนแถมยังโบกมือนิดๆเป็นเชิงบอกลา

 

 

น่ารักเกินไปแล้ว

 

 

มหาเศรษฐีคิดในใจก่อนจะยกมือขึ้นเล็กน้อยแล้วโบกกลับเช่นกัน

.

.

.

.

หลังจากนั้นทุกอย่างก็ดำเนินไปเหมือนเดิม ในแต่ละวัน…บรูซ เวย์นและคลาร์ก เคนท์ จะผลัดกันมาที่ร้านก่อนแล้วสั่งกาแฟให้อีกฝ่ายพร้อมกับแนบโน้ตแผ่นเล็กไปด้วยทุกครั้ง กลายเป็นกิจวัตรอย่างหนึ่งของทั้งคู่ไปโดยปริยาย

 

 

‘ซอลท์ คาราเมล มอคค่า…ทำงานมาเหนื่อยๆอย่าลืมพักบ้าง’

 

‘เอสเพรสโซ่ มัคคิอาโต…วันนี้ลองขมๆบ้างนะครับ คุณเองก็อย่าลืมพักผ่อนล่ะ’

 

‘คาเฟ่ ลาเต้…วันนี้ลองหวานๆบ้าง’

 

‘ไอซ์ คาเฟ่ อเมริกาโน่…ไม่ไหวครับ เมื่อวานลาเต้หวานเกินไปสำหรับผมจริงๆ  ;w;’

 

‘โกโก้ร้อน…โอเค ฉันขอโทษสำหรับลาเต้  กินโกโก้ขมๆแก้เลี่ยนไปแทนนะวันนี้’

 

 

แม้จะไม่เคยทักทายพูดคุยกัน และต่างคนต่างก็ยังไม่รู้จักชื่อกัน ด้วยเหตุที่เขินเกินกว่าที่จะกล้าทักอีกฝ่ายออกไป แต่ทั้งคู่ก็รับรู้ได้ถึงความสนิทสนมที่เพิ่มขึ้นผ่านแผ่นโน้ตที่แนบมากับถ้วยกาแฟในทุกๆวัน บรูซและคลาร์กจะเก็บโน้ตของอีกฝ่ายไว้ทุกแผ่น และจะรู้สึกอบอุ่นหัวใจเสมอยามที่หยิบมานั่งไล่อ่านในยามว่าง

 

 

 

วันนี้บรูซมาถึงที่ร้านก่อน เขาไม่สั่งกาแฟให้ตัวเอง แต่สั่งคาเฟ่ มอคค่าให้อีกโต๊ะ เมนูแรกที่เป็นจุดเริ่มต้นของการพูดคุยผ่านแผ่นโน้ตกับชายหนุ่มที่เขายังไม่รู้จักชื่อ…แต่ตอนนี้กลับสนิทสนมมากกว่าใครหลายๆคนเสียอีก

 

 

ไม่นานนักคลาร์กก็เดินเข้ามา ชายหนุ่มเห็นว่าโต๊ะของอีกฝ่ายยังว่างก็รู้ได้ทันที นักข่าวหนุ่มเลือกที่จะสั่งคาปูชิโน่ร้อนให้…เมนูแรกที่เป็นจุดเริ่มต้นของการตอบกลับผ่านแผ่นโน้ตกับหนุ่มใหญ่ที่เขายังไม่รู้จักชื่อ…แต่ทำให้หัวใจตัวเองเต้นแรงทุกครั้งที่ได้เจอ

 

 

ต่างฝ่ายต่างจิบกาแฟสลับกับส่งยิ้มให้กันเป็นระยะๆ จนเมื่อกาแฟหมดก็ได้เวลากลับบ้าน ในตอนนั้นเองสายฝนก็เทลงมา…บรูซมองฝนด้วยแววตาเบื่อหน่าย…ไหนพยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้เมโทรโพลิสไม่มีฝนตกไง เชื่อถือไม่ได้เลย

 

 

เศรษฐีก็อตแธมเดินออกมาแล้วหยุดอยู่ใต้ชายคาร้านเพื่อรอรถมารับ สักพักก็รู้สึกได้ถึงร่มที่ถูกยื่นมาอยู่เหนือศีรษะตัวเอง

 

 

“ถึงพยากรณ์อากาศจะบอกว่าไม่มีฝนตกแต่ก็อย่าวางใจนะครับ” ชายหนุ่มดวงตาสีฟ้าส่งยิ้มมาให้พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ผมไม่รู้ว่าคุณกลับยังไง แต่สนใจติดร่มไปรอที่ป้ายรถเมล์ไหมครับ? ยืนหน้าร้านคนเข้าออกมันเยอะนะครับ”

 

 

“ให้ฉันยืนอยู่ใต้ร่มขนาดนี้แล้วก็คงปฏิเสธไม่ได้จริงไหม?” บรูซเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มเจือหัวเราะแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อว่า “..บรูซ เวย์น…..”

 

 

คนฟังตาเบิกกว้างแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยิ้มแบบระอาปนขำ “ก็ว่าคุ้นหน้าอยู่…แต่นึกไม่ออกสักที ความผิดคุณนะครับที่ช่วงนี้ไม่ยอมออกงานสังคมบ่อยๆ ผมเลยไม่ได้เห็นหน้าคุณ ถึงได้ลืมๆไปบ้างเนี่ย……คลาร์ก เคนท์ครับ”

 

 

บรูซหัวเราะเบาๆในลำคอเมื่อฟังอีกฝ่ายพูด ร่างสูงหันมาทางเจ้าของร่มแล้วยื่นมือออกไปด้านหน้า ริมฝีปากคลี่ยิ้มอบอุ่น ซึ่งคลาร์กเองก็ยิ้มกว้างแล้วทำแบบเดียวกัน มือทั้งคู่จึงกระชับเข้าหากันในที่สุด

 

 

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคลาร์ก…”

 

 

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับบรูซ…”

 

 

 

THE END

____________________________

เป็นวีคที่เรารู้สึกแต่งไปแล้วอยากซื้อกาแฟมากินเดี๋ยวนั้นเลย../จริงๆคือหิว–  เรื่องนี้คุณเวย์นเป็นฝ่ายแอบรักก่อนด้วย หุหิ และความพยายามในการสตอล์ก(?)คนสวยมาเกือบอาทิตย์ก็เป็นผลสำเร็จในที่สุดฟฟ

ติชมได้ตามสะดวกเลยค่ะ /ด้วยรักและกาแฟกับแผ่นโน้ต ❤